donderdag 24 januari 2013

Guts gutserdeguts......

Het is stil in huis, de een zit inmiddels op school en de ander slaapt nog. Na een boze/verdrietbui van vannacht zijn we allemaal moe. Het wordt tijd voor het weekend. Het liefste een lege, geen verplichtingen, geen gedoe, gewoon lekker niks weekend. Zoon gaat naar pappa, maar dochter niet. En meestal plant zij dan het hele weekend vol,voller dan vol en nog meer vol. Omdat ze even de ruimte heeft voor zichzelf en niet gehinderd wordt door overprikkelde broer.
Van dat lege weekend ga ik dan maar dromen, want meer zit er niet in. Wordt ook nog eens gevolgd door een voller dan volle week en dan kun je me opvegen volgende week.
Weekje ofline is misschien wel een idee,
weekje beetje lezen,
weekje wandelingen maken,
weekje stil zijn.
Ohof een weekje lezen. JA!
Ik heb nml een boek gekocht, net bij de bruna.
Haar stille stem, over een autistisch meisje wat samen met haar vader een boek geschreven heeft. Kent iemand dit boek?????
Ik heb al het nodige gelezen aan autobiografische boeken en psychologische boekwerken, die van Daniel Tamet en de boeken van P.Vermeulen en tal van andere boeken. Toch ben ik ook heel benieuwd naar dit boek, zeker als je leest dat het meisje lang opgesloten heeft gezeten in zichzelf vooraleer ze het kon uitschrijven. Ja die ligt dus op mijn nachtkastje, tafel, in de keuken en waar ik hem dan ook mee kan slepen om uit te lezen ;)


Ik ben gisteren tussen de bedrijven door ook ineens weer flink aan de guts gegaan, en ik heb ineens ook weer massa's zin en inspiratie. Eergisteren had ik al een stempeltje gegutst, die al een tijdje klaar lag en gister heb ik er gewoon(!) nog 3 gemaakt. En ineens heb ik een stap gemaakt naar patronen. Ging per ongeluk, ook dat nog, maar hé,wat is dat ook weer leuk om te doen. Er liggen inmiddels weer 3 ontwerpjes klaar, straks ga ik verder! Maar eerst nog de nodige verplichtingen. En dan maar hopen dat de dag niet ineens weer voorbij is.


 
Vandaag dus geen muziekje, ik kreeg gister niet de rust en tijd van Zoon om uit te zoeken. Ineens beseft hij dat we nog maar twee maanden samen hebben voor hij naar zijn vader verhuist. Iets wat maakt dat hij me amper uit het oog verliest en ook steeds zegt. Elke minuut, nee zelfs elke seconde, is nu kostbaarder dan ooit. Hij bombardeert me met smsjes vol met "I love u's" en "xxxxxxjes", zodat er geen misverstand ontstaat over hoezeer hij me missen gaat. De knuffels en lieve gebaren zijn niet van de lucht. Evenals de gevoelens van afwijzing als hij terechtgewezen wordt natuurlijk. Alles in het kwadraat uitvergroot. Morgen maar weer muziek, nu gaan we vliegen .
(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
 

1 opmerking:

  1. Ik wens je veel rust en stilte en bezinning !
    Sterkte thuis en ik vind het erg mooi wat je hebt gemaakt.

    BeantwoordenVerwijderen