maandag 8 december 2008

toch wel

De computer staat al een tijdje op non-actief.
Hij doet het niet meer,
heeft er geen zin meer in denk ik zomaar,na al dat geweld van zoonlief.
Hij presteert het om elke computer te laten vastlopen,die is dan compleet in shock.Gaat zelfs niet meer uit,bevroren zeg maar,zolang mijn zoon in de buurt blijft.
Nu was de mijne aan de beurt.
Bij het opstarten de volgende morgen zei hij:
"je doet het zelf maar,zoek het uit!"
Computeranalfabeet die ik ben, heb ik me een rotje gezocht en gevonden hoor ,maar geen idee hoe ik dat ding aan de praat moet krijgen:-/
Gevolg is dat zoonlief zich verveelt,
STIERLIJK!
Om dan boos te worden en te eisen dat we wat gaan doen.
Maar ik ben bezig,bovendien ga ik geen bezigheden organiseren ,omdat hij niks weet of wil verzinnen.
Dahag
Ik ben gekke Gerritje niet.
Ik heb wel wat beters te doen.Trouwens,hij heeft ook wel wat beters te doen dan nutteloze luidruchtige speletjes op de computer te spelen.
Dat vervelen van hem gaat altijd zeer luidruchtig,
errug irritant is dat.
En als hij dan plotsklaps een idee heeft en meteen aan de slag wil is het al heel snel een ravage.Waarop ik weer boos wordt.,want er wordt niet van te voren overdacht hoe wat wanneer waarom er iets gedaan wordt.Het moet gewoon nu en meteen en snel gebeuren.
Als het maar gebeurt dus!
Dat is zijn enige gedachte(en of ik mee wil werken natuurlijk,dus ren ik me rot om rampen en rotzooi te voorkomen)
Ik kan letterlijk in de stress schieten,kan het niet bijhouden zo snel gaat hij.
NU EVEN NIET! staat me op het voorhoofd geschreven.
Vandaag probeerde ik mijn oude imac weer aangesloten te krijgen op het net.
Dat lukte dus niet,
ik weet niet wat ik verkeerd deed,maar ik deed het wel.
Teleurstelling alom dus,
want deze imac was de eerste in zijn serie,dus mooi niet in staat om de spelletjes van zoonlief te draaien.
Verveling dus
MEGA
De lego was balen,
de transformers YEK
naar buiten wou hij alleen naar de speeltuin bij de dijk of de klimtouwen in de schooten,of ik even aan wou treden en NU in de kleren wou schieten om erheen te gaan.
AAAARRRRGGGGH
NEEEEEEEEEEEEEE
Waarop hij boos werd,
begon te brullen,
eigenlijk wel alles in elkaar wou wimmeren,
toen zusje zei:
"zullen we op de trampooo?"(ooo dank je wel lieverdje)
Zijn gezicht klaarde op,
"Jaaaaaa!"kwam er uit zijn mond,waarop hij naar buiten spurtte en er flink gesprongen werd,een minuut of 5.
Toen kwam hij weer binnen,
rondje kamer,zitten,liggen.hangen,staan,
spullen tevoorschijn halen en
toch maar weer op de trampo,
vriendinnetje erbij,
voor spelen,
ruzie maken,
zoonlief weer naar binnen,
Stomme meiden....
Grom grom grauwel grom,
om vervolgens tv te willen kijken,dus aan te zetten en daarna toch maar met de lego te gaan spelen.(alles weer over de vloer)
Soms,
heel soms,
wens ik mijzelf zo'n 15 jaar terug in de tijd,
toen ik nog helemaal alleen in een huisje woonde met mijn poes en kat,
lesgaf op de LTS,elke dag naar Alkmaar buste,en 's avonds heerlijk rustig op de bank naar mijn favoriete tv programma keek.
Wat een zaligheid zeg,ik heb al lang niet meer zo rustig op de bank gezeten.
Dat was nog eens genieten.....Lo en Solly op schoot te knorrelen.Zondags zo lang mogelijk in bed,lekker relaxen,eindeloos tijd om boeken te lezen,
en verder niks geen gezeur....
en niemand met wie ik rekening hoefde te houden,
niemand......
tja...
dan denk ik de stilte en de eenzaamheid er maar niet bij,
de hele dag geen stom woord hoeven zeggen ,op het gewauwel tegen de katten na dan,want ik was alleen.En van gekkigheid niet weten wat ik dan weer moest doen...
Ik weet niet wat erger is.
een dol enthousiaste zoon die overal waar hij komt een enorme bende achterlaat en een dochter de zo graag kookt maar liever niet opruimt zodat haar kamer vaak een onneembare vesting is.
Of de stilte van de eenzaamheid.
Dan toch maar die zoon,die nu de opwindlamp op de grond heeft gezet om zijn schaduw op de muur en het plafond te verHULKen.
WOEHAAH
Stoer....
"zie je dat mam,ik maak mijn schaduw groot"
Terwijl dochterlief zich als prinsesje voordeed in het licht.
Of dat ze net daarvoor hardop bedachten om mij te laten schrikken en of ik even wou komen......
En nu samen op bed zitten te zingen met een video van Bassie en Adriaan.
~O wat fijn,
O wat fijn,
om een biele bale bakker te zijn~
Ik ben bekaf,
gesloopt en moe,maar wat is het fijn om ze zo te horen zingen.
O wat fijn
O wat fijn
om een miele malle moeder te zijn.
Toch wel.
~
~

Geen opmerkingen:

Een reactie posten